Voorbij...

Hi allemaal,

En dan ineens is ook die laatste week voorbij. Een week waarin de temperatuur van 38 (!) graden daalde naar 13 (!). Waarin we uitleg kregen wat te doen als er bosbrand kwam... Heet, droog en met een felle wind: groot risico op bosbrand dus. Als er brand kwam, moesten we het huisje nathouden en de sprinkler aanzetten. Maar belangrijker: neem geen risico's en ga weg als t kan. Best raar om daar zo bij stil te staan. Ja, Rien woont midden in het bos, en ja, brand is een groot gevaar, en ja, t kan zomaar gebeuren. Er waren al diverse branden ontstaan in de buurt, waarvan eentje behoorlijk groot. Verschillende dorpjes moesten geevacueerd en een belangrijke wijnboerderij was al afgebrand. Wijs dus om een en ander te weten. Als zo'n eucalyptusbos eenmaal gaat fikken met die droogte en die wind, is er vaak geen houden meer aan. De brandweer is staande bij, steekt 'tegenbranden' aan om het vuur tegen te houden en hoopt erop dat de wind gaat liggen of, meer nog, op regen. En die kwam gelukkig. In dit geval gelukkig. De informatiestroom komt in zo'n geval goed op gang: er is een total fire ban, dus absoluut geen vuurtje stoken (gelukkig hadden we al gekampeerd), er wordt vermeld waar de branden precies zijn, hoe groot het risico is voor de omgeving, hoeveel brandweerauto's er bij zijn enzovoort. (Jeroen werd er de volgende dag door een journaliste naar gevraagd en stond dus met zijn snuitje in de Tasmaanse krant ;-))
Het was ook een week van gedag zeggen: inmiddels hebben we aardig wat vrienden gekregen en die willen allemaal barbecuen ;-) Ik kan bijna geen broek meer aan ;-). Nu was het dragen van een broek al wat lastig, want er had een of ander prikbeest in mijn slaapzak gezeten en mij zo'n zes keer in mijn billetjes gebeten! (Pech voor hem was wel weer dat ik hem met diezelfde billetjes heb geplet!)
Ook hebben we nog wat cultuur gesnoven: we zijn naar het Mona-museum geweest. Een hele rijke man wist niet goed wat hij met al zijn miljoenen aan moest (vreemd?) en besloot een groot gebouw te bouwen met daarin mooie, vreemde, bizarre en soms vage kunst, vaak over dood, het menselijk lichaam en seks. Best de moeite waard, zelfs zo dat ik er twee keer ben geweest. En toen was het echt tijd om te gaan... Het was lastig afscheid nemen, afscheid van Rien en familie, afscheid van vrienden, afscheid van Australie. Maar, ook nu weer weten we zeker dat we terugkomen, dus zeggen we gewoon: See ya later!!

Corry en Jeroen