Hoogtepunten

Hoi lieve allemaal,
Een week ben ik inmiddels in Aussie en het voelt weer zo vertrouwd, zo eigen, zo thuis. Heerlijk was het om Jeroen weer te zien natuurlijk! Zijn gezicht achter dat hekje op het vliegveld van Perth, onbetaalbaar! En het mijne moet dat ook zijn geweest! In de bus naar het hostel (huis, wilde ik typen ;-)) raakten we natuurlijk niet uitgekletst. Die 10 maanden vielen als een knip van de vingers weg... Ergens wel verwacht, maar toch, heerlijk als het dan toch ook gebeurt.
Het weekend hebben we heerlijk geslenterd, gewinkeld. (Natuurlijk had ik natuurlijk nieuwe schoenen nodig, echt waar!!). We hebben Perth rondgewandeld waar Jeroen gewoon 'thuis' was en hij in de stad diverse keren werd begroet: Hey, how are you? Hi Dave, Hello mate! Grappig om dat zo te zien. Anders ervaren we dingen in Australie altijd samen, maar nu heeft hij hier al een leven opgebouwd waar ik niet in voor kwam. Leuk! Maar ook soort van gek... Ook ging hij me 'rondleiden' ;-) en nam me mee naar zijn favoriete eettentje! Hihi, Jeroen the guide! :-). Hij heeft inmiddels een paar geweldig gave tattoos laten zetten! Echt een plaatje! ;-0
Het was een week van hoogtepunten. Jeroen weer zien, natuurlijk als absolute, maar ook het beklimmen van de Kings Canyon. 13 jaar geleden lukte het me niet, en nu zou en moest het gebeuren. Zo lang heb ik hier naar uitgekeken, zo lang heb ik hier naar toe geleefd: het moest de ultieme overwinning zijn, symbool van de overwinning van alle rotkanker, de overwinning van al het niet-kunnen, de overwinning van mezelf!
De dag begon heet, natuurlijk. Heet is het altijd in Alice Springs! Maar zo heet? We hadden gehoord dat ze tegenwoordig halverwege de ochtend de canyon afsluiten omdat het te link wordt om in die hitte naar boven te lopen. De klim naar boven is heftig, flink wat in de rots uitgehouwen trappen, en bovenop is er absoluut geen schaduw! We gingen dus vroeg op pad. Ach, we hadden water bij ons, de inzet was 100%. Dus. Op de trappen was het zwaar. Maar ik had mezelf beloofd om hoe dan ook naar boven te komen, dus veel pauzes. Op een gegeven moment werden we ingehaald door een toergroepje waarvan de gids zei dat wij dus de laatsten waren, dat de toegang dicht was. Ik vond dat wel even een lastige gedachte, want na ons kwam er dus geen mens meer... Hoe verder we naar boven kwamen, hoe heter het werd. Ik moest op een gegeven moment echt een tijdje zitten onder een ieniemienieboompje, maar t ging weer... Bovenop was het YES!!! Ik ben er! Dit is het! Ik word nooit meer ziek, ik heb overwonnen!! Wat een gevoel!!
Nu de canyon nog 'even' overlopen... Heb je t wel eens warm gehad? Echt niet!! Tjonge, de zon brandt, de wind is gloeiend, de rotsen zijn kokend en geen, echt geen schaduw...Water hebben we, maar t gaat hard in deze temperatuur. Ik kan niet meer, ik kan echt niet meer. Ik zak op een steen, voel me duizelig, slaperig, laat me maar... o, er komen ook geen mensen meer achter ons, vinden ze ons dan wel? Gaat iemand ons missen? Er spookte van alles door mijn hoofd. Jeroen zoekt een wandelstok, kijkt even 'vooruit' en zegt dat het wel 'even' doorbijten is nog... wat een lieverd! Ik ga, bijt, want ik heb overwonnen! En we redden het! Beneden op het bankje giet ik 3427 liter water over me heen! Wat een tocht! Maar, overwinning!! (Met verschrikkelijk veel steun van Jeroen!)
Hoogtepunt was ook met een huurauto de outback inrijden! Ongelooflijk, wat een ruimte, een vrijheid, close to perfect! Dieptepunt daarentegen was een aanval van buikloop... weliswaar met een ieniemieniebosje in de buurt, maar toch... dan is een wc met water wel erg fijn! Snel vergeten maar! Of misschien niet helemaal, want ' iets' heeft me in mijn kuit gebeten ;-)
Hoogtepunt is ook, hoe gek het ook klinkt na bovenstaand verhaal, de temperatuur. Heerlijk warm, hemdje aan, slippertjes, ow, wat voel ik me goed! We hebben echt vakantie: op een terrasje, geen tijdsdruk, we zien wel, niks moet, biertje, slapen, lekker eten, relaxte hostels, blij!!
We zijn inmiddels in Cairns aan de oostkust en zakken langzaam naar beneden. Morgen een heerlijk busreisje (6 uurtjes maar) naar de ferry naar Magnetic Island, inderdaad, een paradijsje! Zin in! Ik denk dat we daar niet veel doen ;-)
Tot de volgende keer!