Snel, hoog en diep

Hoi allemaal,

Het helen van de blauwe plekken duurde wat langer dan verwacht, dus eentje meer of minder maakte niet meer uit. Tijd voor wat actie dus!
Die kwam in de vorm van een gletsjer in het kleine plaatsje Franz Josef. Dit schijnt de snelstbewegende gletsjer ter wereld te zijn. Nou, wij willen die wedstrijd wel aan gaan; kijken wie er het snelst is ;-) Hij is wel wat ouder dan ik; het is een restant van de laatste ijstijd en het gedeelte waar wij over gingen lopen, was zo'n 7000 jaar oud. En zo oud ben ik nog niet, dus moet ik het makkelijk kunnen winnen ;-)
's Morgens werden we uitgerust met een jas, handschoenen, muts en spikes voor onder de schoenen. Het was stralend weer, wel wat bewolkt maar het beloofde zeker een mooi uitzicht en een gave wandeling. De herinnering aan de tocht over de gletsjer in Patagonie hadden we nog vers in ons geheugen!
Deze tocht was anders. Eerst moesten we 2,5 km (!) langs een rivier lopen om bij de voet van de gletsjer te komen (het was er natuurlijk niet vlak, dus veel klimmen en stenen, dat begon al goed ;-)) Aan de voet moesten we de spikes onder de schoenen binden en kregen we de keus hoe snel je erover wilde doen: heel snel, best wel snel, en Corry-snel. Hihi, Jeroen was zo lief om zich aan mij aan te passen :D
Deze tocht was heel anders. Franz Josef is een zogenaamde 'natte' gletsjer. Dat betekent dat hij erg nat is ;-) dus constant water drupt (bij voorkeur in onze nek, maar ook onze schoenen is een favoriete plek) en dus na twee tellen waren onze handschoenen door- en doornat. Ook moesten we soms op onze kont een ijskam af... Leuk, glijden, maar ook wel wat vochtig ;-) En de eigenschap van ijs is, dat het smeltwater koud is ;-) Nu was het wel mooi weer, maar om met een kleddernatte broek over het ijs te klimmen is best killig aan de billen ;-)
Ook anders is het feit dat het een snelbewegende gletsjer is. Dit houdt in dat de met veel moeite uitgehakte handige toeristentrapjes de volgende morgen alweer grotendeels zijn verdwenen (ook door het smeltwater dat erover stroomt.) Dus mocht ons gidsje (een poppedopje van drie turven hoog met blote benen uit Patagonie, die kende die andere gletsjer dus ook ;-)) zich met een pikhouweel uitleven op het ijs. In die tijd stonden wij toeristen (herinner je je die natte broek, schoenen en handschoenen nog?) te wachten...
Maar..., het was mooi! Diepe kloven, richels, kammen, blauw ijs en langzaam naderbijkomende donkere wolken ;-)
Ook anders was dat die wandeltocht in Patagonie een paar uur duurde, en deze een hele dag! Na veel klimmen, klauteren, glijden en puffen stonden we op het punt dat we niet verder gingen. Jee, hebben wij die hoogte opgeklommen? Een adembenemend uitzicht op de vallei! Een schitterend uitzicht over de gletsjer. En ja, die wolken...
Naar beneden ging wat sneller (in de verte ging de snelste groep al ;-) En toen moesten we ook nog weer die 2,5 km langs de rivier teruglopen... Auwa! Ik kan me niet herinneren dat een douche ooit zo lekker is geweest ;-)
En hup, daar gingen we de bus weer in. Onderweg regelmatig tijd voor een kodakmoment, maar verder lekker met een muziekje het prachtige landschap aan ons voorbij laten trekken. We hebben in Wanaka nog even aangebeld bij Shania Twain, maar het kwam even niet uit. Ook Sam Neil, thuisstad Queenstown, was druk. Flauw hoor. Toen ben ik maar naar de kapper gegaan.:D
Queenstown is de bakermat van het bungyjumpen. Ene A.J. Hackett was zo gek om met een elastiek aan zijn voeten hier in 1988 voor het eerst van een brug af te springen. En guess what? Wij vonden dat hij dat vooral lekker moest doen, maar dat wij dat niet hoefden! Heerlijk! We hebben ons staan vergapen aan alle angsthazen die zich wel lieten verleiden (wederom big business hier) in de wetenschap dat wij lekker boven konden blijven ;-) Je hoeft tenslotte niet alles te doen ;-) En nu was dit nog maar een babyjump, zoals ze dat hier noemen, 'maar' 43 meter. Verderop was de ultieme jump: van een hoogte van 150 meter stort je daar naar beneden! Dat duurt 8 seconden! Ja, ik weet het, we zijn ook uit een vliegtuig gesprongen en daar vielen we 60 seconden voor de chute openging! Maar toch voelt dat anders. Daarvoor hoefden we niet zelf te springen. Het woord bungy schrijven ze in dit verband trouwens met een -y-. In het Engels klinkt deze letter als 'waai': Why do you do it? Inderdaad...
Toen maar weer een stukje rijden. Totdat... hakke, hakke, puf, puf, de bus ermee ophield! Ach, zet 'm in de berm, bel de wegenwacht en wacht. Niks erg, de omgeving is prachtig, besneeuwde bergen, een heerlijke temperatuur, en fruit in de tas! Na 5(!) minuten komt er een politieauto: 'You're blocking the bloody road, man!' Vriendelijke mensen hoor, die Nieuw-Zeelanders ;-) Toen we uiteindelijk laat in Christchurch aankwamen, hebben we onszelf getrakteerd op een heerlijke steak/zalm met een bekroonde Riesling erbij! Yummy!!
Deze maaltijd diende als bodem voor een tocht over zee om walvissen te spotten. En die bodem zat bij mij net zo diep weg als die abys in de oceaan ;-) Tussen het staren naar een vast punt aan de horizon heb ik ook walvissen gezien trouwens ;-) Jeroen had heerlijk nergens last van:D Wat kan een mens soms jaloers zijn he ;-)
Inmiddels zijn we weer op het noordereiland van Nieuw-Zeeland en tuffen we weer terug naar Auckland. Lange dagen rijden, maar met een heerlijk muziekje in de oren is het helemaal niet slecht!

Dit was het weer even. Jullie zijn weer op de 'hoogte'. :D

Dikke kus!