Lopen...

Hallo, hallo,

Met de trein van Sydney naar Melbourne...Een ritje van 'maar' elf uur. Gaaf is dat toch weer. Het landschap als een schilderij aan mijn oog voorbij ziet trekken heeft toch zoiets magisch... Het is droog, dor, dan weer heuvelachtig groen, een stadje van drie huizen, een stationnetje waar mensen uitstappen waarvan ik denk: wat moet een mens hier? Maar tja, toch wonen en werken er mensen... Muzoekje in de oren, af en toe een kopje thee, (of koffie in Jeroens geval) en zelfs een maaltijd (keuze uit spaghetti bolognese, waar de Australiers patent op hebben geloof ik, en chicken-met-een-prutje (dat andere gerecht waar Australiers patent op hebben ;-)en die we een uur van tevoren moesten bestellen, want zolang duurt het kennelijk om alles in de magnetron op te warmen ;-)Maar o, wat is het leuk!
Aangekomen in Melbourne dachten we dat we onze weg wel konden vinden.Tuurlijk,alle wegen lopen in blokken, hoe moeilijk kan het zijn en we hebben die route al 100 keer gelopen. Maar.. was het nu hier rechtsaf, of was het toch dat straatje in? Geeft niks om een stukkie te lopen, maar om half negen 's avonds met een flinke backpack op, heuveltje op en hongerig (die spaghetti was al lang op) viel t toch niet mee. Maar goed, alles komt goed en na een uur (!) lopen waren we er dan toch! Tijd voor dat biertje-om-de-hoek!
Melbourne bleek de andere dag met frisse ogen en een fris lijf toch wel weer erg vertrouwd. Lopen over de Victoria market met al zijn kitsch, wandelen langs de Yarra River, het was weer zo leuk! Ook na deze dag lopen hadden we wel een biertje verdiend dus neerzakken in een kroegje. Veel andere mensen (voornamelijk 'DE AUSTRALISCHE MAN') hadden hetzelfde idee. Geweldig hoe die gasten tegen elkaar op brallen onder het genot van dat gerstenat. Terwijl we onze ogen uitkeken, kwam er aan ons tafeltje een gezin aanschuiven. De, naar later bleek Kazachstaanse, man confisceerde Jeroen en deed zijn levensverhaal, de, Chinese, vrouw deed hetzelfde met mij... compleet met hoe ze elkaar hadden ontmoet, familieheimwee en het verlies van een kind... Tjonge, we hebben vaker persoonlijke dingen meegemaakt in Melbourne, maar t gaf wel te denken weer.
En toen kwam er een regendag.. Ja, jullie hebben sneeuw, maar wij hebben t ook moeilijk hoor ;-) Dagje Melbourne Museum dus. En inderdaad, teruglopen in de regen, en tot op t laatste draadje nat... Vakantie is echt niet altijd leuk hoor ;-)
De volgende dag: toet, toet, gingen we met zo'n heerlijk toerbusje de Grampians in, een heuvelgebied net buiten Melbourne. En ja, dachten we laten we eens een stukje lopen ;-) Daar zijn namelijk prachtige watervallen die je kunt bekijken. Alleen is de parkeerplaats bovenaan, en lopen er trappen naar beneden. Doen? Tuurlijk!! Mooie foto's gemaakt, en meer wil ik er niet over zeggen ;-)
Melbourne heeft ook een strand. Een best mooi strand. Aangekomen met de tram was het: ligt die Esplanade nu links of rechts? Ja, zeg ik, dat weet ik nog, dat is rechts af! Lopen, dus. Mooi hoor, langs het strand. Beetje fris windje, maar best lekker. Waar blijft die Esplanade nu? Even op de kaart kijken? Oeps, ja, ok, je had gelijk Jeroen... Lekker een stukje wandelen weer terug, mooi hoor, langs het strand, beetje fris windje, maar best lekker....
Al met al heel wat kilometers in de benen zitten hier. Zometeen tas pakken en met de bus naar Adelaide! Zin in! Oja, hoe gaan we naar het station? Lopen...

Dikke kus allemaal!