Back in the city

Hi there,

Zo, we zijn weer terug in de stad. waren we weg dan? Ja, we zijn een weekje op een tour door het zuidwesten getrokken. Veel gereden, zo'n 2500 km, veel gezien en veel beleefd.
Zo'n tourgroep is wel even slikken af en toe, al was het best een geschikt stel mensen bij elkaar, maar t blijft een groep he, en daar ben ik nu eenmaal niet sterk in ;-) Dan maar lekker de walkman op en me even afsluiten van al het gekakel! Of even in mijn uppie een stukkie wandelen langs prachtige baaien met parelwitte stranden. Niet verkeerd hoor. Zelfs de 4729ste baai is nog mooi.
We zijn in het plaatsje Esperance geweest, helemaal onderin Australie. Leuk, gezellig maar wel koud! Ik moest er zelfs mijn vestje aan!! Is dat wat...
En toen was er een berg. Een hele hoge berg. Een hele steile berg. Een hele hoge, hele steile berg! En die gingen we beklimmen. We? Ja, we... Ik dus ook. Kind, wat doe je jezelf toch weer aan! Halverwege haakten al verschillende mensen af, want het werd wel heel steil. Op het moment dat we op handen en voeten verder moesten omdat het te steil was om gewoon te lopen dacht ik ook: kind, kind, moet dat nou echt van jezelf? Maar ja, dat moest... Misschien zijn hier therapien voor ;-) Kortom: ik heb het gehaald! Ik stond bovenop de berg en ik kraaide victorie, echt waar!! Wat een supergevoel is dat toch weer, om nu zover te zijn dat ik dat kan, dat ik 'gewoon' een berg op kan klimmen!! Misschien moet je eerst hebben ervaren om het niet te hebben gekund om dit gevoel te hebben. Ik kan het niet anders omschrijven dan pure euforie. Letterlijk helemaal high! :D
Weer met beide (trillende) beentjes op de grond ging de reis naar weer zo'n adembenemend mooi baai. Zwemmen!! KOUD!! Dit water aan de zuidkust stroomt volgens mij letterlijk van de ijsbergen van de zuidpool, want je tenen vriezen er bijna af ;-) Kun je nagaan als het waterpeil je kruis bereikt ;-) Maar toch, die adrenaline gutste door mijn aderen en ik sprong onvervaard door de golven ;-) (Met mij maar drie anderen ;-)) En als jullie mij een beetje kennen dan weten jullie hoe groot mijn hekel is aan koud water... Maar o, wat voelde ik me heerlijk. Leven! Op de toppen van de golven! Meegevoerd worden door de stroom. Wind, water, zon! Gaaf! Zo wil ik me voelen, zo moet het leven zijn! Geen tijd verspillen, geniet van het leven! En ja, ik weet wel dat het niet altijd zo kan zijn, maar als zo'n moment er is, is het 200 procent genieten!
En toen was er weer een berg. Niet eens zo'n steile, niet eens zo'n hoge. Maar wel een berg. En weer ging ik omhoog ;-) Al had ik mijn energiekruit de vorige dag behoorlijk verschoten, ik ging weer ;-) Tja, wie zou zo'n therapie geven? ;-)
En toen was er een boom. Een hele hoge boom. En je kon erin klimmen. Ze hadden er gewoon stalen pinnen ingemept en zo kon je dan naar boven klimmen. Pardon? Dat ding is 70 meter hoog? Maar ik ging. Natuurlijk. Halverwege dacht ik: kind, wat ben je aan het doen? t Is niks dat je naar boven klautert, maar je moet ook weer naar beneden. En dan moet je omlaag kijken om te zien waar je je voetjes zet op die dunne pinnen. En dat is best eng, want 70 meter is hoog! Ik ben dus heel wijs (ken je beperkingen) halverwege (toch ook een slordige 45 meter, dus ook best ongezond als je valt) weer teruggegaan. Ik heb nu nog spierpijn van het krampachtig vasthouden en afdalen...
Veel gezonder en ontspannener was de tree top walk in de Valley of the Giants. Gigantische reuzebomen waar tussen de toppen een soort hangbruggen waren gebouwd. Erg gaaf! En maar 40 meter hoog ;-) Om te ervaren hoe de top van een boom zwaait in de wind, hadden ze ook de bruggen zo geconstrueerd dat ze die beweging meenamen ;-) Gelukkig had ik die avond ervoor niet veel gedronken ;-) We waren wel even in de pub geweest, maar die sluit hier al om 12 uur, dus dat blijft gezond ;-) Hoewel er menig Australier zich in no time laat vollopen, om de beperkte tijd maar zoveel mogelijk te benutten. Soms niet altijd even prettig, maar meestal gewoon grappig. (Nee mam, ik ga nooit alleen ;-))
Nog leuke bezoekjes aan een cocoladefabriek (yummy), twee wijnproeverijen (nog veel meer yummy) gebracht. Zulke dingen doet een mens toch goed ;-)
Ook nog door een grot geklauterd en me heel erg blij gevoeld met mijn nieuwe fototeostel, want ik kon er prachtige foto's mee maken ;-) (ja, ja, ik ga het zo nog eens proberen...)
Nu zijn we dus weer in de stad Perth. Tijd om even naar een fotowinkel te gaan om mijn in Darwin aangeschafte reserveaccu voor mijn fototoestel te ruilen. Dat ding bleek niet te werken, dus dezelfde winkelketen opgezocht om een andere te vragen. Situatie uitgelegd, zegt die verkoper met droge ogen dat hij zo'n batterij niet heeft en dat we daarvoor maar 'even' terug moeten naar Darwin! 4000 km! En hij meense het nog serieus ook! Ik stond hem letterlijk met open mond aan te gapen en dat vond hij toen weer gek... Rare jongens, die Australiers.
Ook raar maar heel bijzonder was het openluchtkerstconcert (leuk woord) waar we gisteren toevallig in terecht kwamen. Groot plein, hoge gebouwen eromheen, zo'n 25 graden, een enorm koor en veel prachtige kerstliederen! Geweldig, wat een sfeer. Echt gewoon kippenvel. Dit is kerst, mooi, intiem, warm, samen. Wel raar dat iedereen later die dronken zwerver in het park (ja, ook hier) voorbijloopt (ja, wij ook...) Nadenkmomentje.
Al heb ik die momentjes genoeg hier. Tijdens die lange busreizen is er tijd genoeg om mijn gedachten te laten gaan. Heerlijk wel. Voelt goed.
Wat ook goed voelt is dat ik jullie mis. We hebben het hier geweldig, hoor, maar het gevoel van jullie missen is ook fijn.
Nou, ik ga weer afsluiten! Hoop op veel reacties, want dat is wel erg leuk!

Dikke kus!